Στους νέους είναι συχνά αυτά τα κατάγματα μετά από τροχαία ατυχήματα ενώ στους ηλικιωμένους μετά από πτώση εξ΄ιδιου ύψους.

Ο ασθενής παρουσιάζεται με πόνο, οίδημα στην περιοχή, εκχύμωση και συχνά με μια χαρακτηριστική εικόνα παραμόρφωσης “δίκην πιρουνιού” όπως περιγράφεται.

Η διάγνωση τίθεται κλινικά και ακτινολογικά με απλές ακτινογραφίες ενώ συχνά σε πιο σύνθετες περιπτώσεις μπορεί να απαιτηθεί και αξονική τομογραφία ώστε να καθοριστεί και το είδος της θεραπείας που θα επιλέξουμε.

Σε απλά κατάγματα που ανατάσσονται εύκολα η θεραπεία είναι ακινητοποίηση με γύψο περίπου για 6 εβδομάδες ενώ στο διάστημα αυτό γίνεται επανέλεγχος με ακτινογραφίες.

Σε περιπτώσεις ενδαρθρικών καταγμάτων, καταγμάτων με μεγάλη μετατόπιση και που δεν μπορούν να αναταχθούν σε αποδεκτή θέση επιλέγεται η χειρουργική αντιμετώπιση συνήθως με εσωτερική οστεοσύνθεση των κατεαγότων τμημάτων, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να χρησιμοποιηθεί εξωτερική οστεοσύνθεση ή χρήση διαδερμικών βελονών.

Τα τελευταία χρόνια έχουν κυκλοφορήσει στην αγορά ορθοπαιδικών υλικών, ειδικές πλάκες χαμηλού προφίλ για όλους τους τύπους καταγμάτων της πηχεοκαρπικής με πολύ καλύτερα αποτελέσματα σε σχέση με τις παλαιότερες πιο ογκώδεις πλάκες που χρησιμοποιούνταν.

Και στις δυο περιπτώσεις αντιμετώπισης, χειρουργικής ή συντηρητικής θα χρειαστεί φυσικοθεραπεία ώστε ο ασθενής να ανακτήσει πλήρες εύρος κίνησης της άρθρωσης άλλα και τη μυική του ισχύ.